Alte Seilerei

Bezoeken voor groepen op afspraak via het toeristenbureau van de stad Rüthen als onderdeel van rondleidingen door de stad. Eeuwen geleden was de touwproductie al een van de talrijke ambachtelijke activiteiten van een zelfvoorzienend economisch systeem in de stad Rüthen. Lokale touwslagerijen (reepschleger of reepdreger) zijn bijvoorbeeld te vinden in de burgerlijke lijsten en schatkistregisters van de stad uit 1648 en 1759, terwijl

de beroeps- en handelsstatistieken van Rüthen uit de 19e eeuw de touwslagerij met 6 bedrijven in 1848, 3 in 1885 en 2 in 1900 documenteren. De laatste overgebleven touwslagerij staakte haar activiteiten in 1937 als gevolg van de toenemende mechanisatie, de verspreiding van industrieel geproduceerde touwen en de onstuitbare dominantie van kettingen en stalen kabels. De touwslagerij maakte voornamelijk producten voor gebruik in de landbouw, zoals schoofbanden, veehalsters, paarden- en ploegtouwen, bandtouwen voor hooi- en graankarren, trektouwen van verschillende lengtes en diktes enz., maar af en toe ook scheepstouwen, visnetten, beltouwen en altijd een groot aantal twijnen en waslijnen voor algemeen huishoudelijk gebruik. Alle touwfabricageproducten werden gemaakt van hennep, dat meestal in balen uit Rusland werd aangevoerd

, maar voordat de touwen, koorden en lijnen hun gewenste vorm in lengte en diameter kregen, moesten er eerst lange draden worden gesponnen van de ruwe hennep na het haken en kammen. In het daaropvolgende productieproces werden de afzonderlijke draden vervolgens tot koorden gedraaid (twijnen), die vervolgens naar wens in meerdere draadpaden werden gevormd tot het gewenste eindproduct door middel van verdere nauwkeurig gecoördineerde twijnprocessen met behulp van touwharnassen en wagens. Op deze manier werden de hennepdraden omgezet in een koord, de koorden in een touw en de touwen in het bijbehorende sterke touw: werkprocessen die veel fysieke kracht en speciale handigheid vereisten van de touwslagers in de tijd vóór de elektrificatie.